Ağlamıyor artık sarı menekşeler
Solgun gözleri ne de hülyalı bakar oysa
Dalıp gider yazdan kalma akşamlara
Rüzgarda savrulup dağınık yaşar daima
Aldanmıyor artık sarı menekşeler
Uçup giden yılların mağrur simasına
Tutup gidiyor ellerinden gökyüzünün
Kendi sonunu arıyor yalnızca
Bir sarı menekşe
Koşarak geri dönüyor rüzgardan yuvasına
Sonlar sonsuzluğa ulaşana dek
“Yaşamalıyız!” diyor doyasıya
Ulaşır mı sonlar sonsuzluğa?
Hem sonsuzluk nedir ki aslında?
Kaybolan duyguları geri getirir mi mesela?
Ben
Issız bir kaldırımda yarım adımlarla
İlerlerken sonlu sonsuzluğuma
Gökyüzünde
Sonunu bulan sarı menekşeler
Kanat çırpar mı yeniden hayata?
-Gizem TATAR
