Bu hayatı yaşamak çok zor geldiğinde
Hüznümün sonunun şiire çıkacağını bilirdim
Edebi alemin en içinde çiçeği burnunda bir üye
Kollarının bir gün dalgaları kucaklayacağını bilirdi
Dünya kötü bir yerdi
Şüphesiz dünya dünyadan da ibaret değildi
Elimizi kolumuzu sallayarak mesken edindik burayı
Capcanlı bir yaşamı uyuşturup karanlığa attık
İnsanları
İnsanları sevmediğime karar vermek
En zoru oldu benim için
Bu kararımın arkasında durmak istemem elbet yaşam boyu
Biri gelsin ve tüm ölü filizlerime can versin
Kulaklarımı neredeyse sağır eden bu uyuşukluğu dindirsin
Medet ummaktan vazgeçmek üzere olan ruhuma aslını hatırlatsın isterim
Tüm insanlığa duyduğum öfkeye bir teselli
Gecenin koyusunda bir kuzey yıldızı olsun
Hiç batmasın isterim
Geçenlerde ölülerle iç içe
Bir mezar taşını süzmekteyim
Simsiyah bir mürekkeple kazınmış doğum ve ölüm tarihlerine
Kendimce anlamlar tayin etmekteyim
Tam da bu sırada
Yaşamın içerisinde sürüklenip giderken defalarca
Ve korkusuzca
Sonsuz bir cesaret ve merakla
Bitmesini düşünmemiş ve düşlememişimcesine
Ölmekten ne kadar korktuğumu
Yaşamın içinde kalmayı
Tek bildiğim şeyi yapmayı
Ne kadar çok istediğimi fark etmekteyim
Bundan sonra kulağımı sağır
Boğazımı düğüm eden her bir zehre
Panzehir bir yaşam sürmekteyim
-Elif Nisa Ergezer
