Bir şiire başlamadan daha sonunu bildiğimden
Ürkek ellerle tutuşum kalemi
Korkak satırlarım kendiliğinden yazılan
Dizeler birer birer akarken başladım sonunu bildiğim dizelerime
Bir tekillik içinde tüm dizelerim
Issız gezegenlerin insanıyım ben
Bilinmedik yörüngelerin kıyısı yuvam
Savrulup gidiyorum kimsesiz yerlere
Uçsuz bucaksız bir renksizlik var içimde
Ruhum işgal edilmiş tonlarca milletsiz ülke
Başkentlerim düşmüş birer birer
Duygularım sessiz kentler, yıkık bina,
Kimsesizliğe tekrar eden müzik kutusu sesim
Duyulmayan, duyulmayacak olan güzel ezgi
Haykıramadıklarım saklı sözcüklerimde
Soluk imgeler yumağı, sırılsıklam harfler
korkak satırlar dizelerim
çekilmek istiyorum bu dizelerden
bir çatının altına
hiçbir yağmurun geçemeyeceği
hiçbir kurşunun delemeyeceği
böyle kurtulacağını sanar her insan
evde olmak gibi
ürkek, umarsız, korunaklı
Uçsuz gözlerin altında
Bir bakışla örülmüş
Tüm kuleler
kendimden mayası
Üst üste dizdiğimde tüm taşları
Aniden yıkıldı üstüme tüm duvarlar
Ben tüm kendilerimin içinde enkaz altında
Oysa ki adımlarımız küçük
Ama yeni adımlar atıyorduk dünyanın üstüne
İzimiz yoktu belki geride bıraktığımız
Ama ilerliyorduk işte
Ve biliyorum en sonda tek başına
Tek bir bakış dünyaya
kızıl güller bu ay bu yıldızlar
hava, özgürlük, baştan başa gökyüzü
Yaşamak diyorum
Bir şiirin sonunu şairin bile değiştiremeyeceğini bilerek
